Bir adam ,bir köpek,orman ve kar.
Yolun başında daha Mekansız’ın kaderi buydu.

Eski dünya yarı çıplak ölümlere yatarken.
Yeni dünya kendince avare düşlere dalmıştı.

Deli rüzgar esmelisin.
Bir adam var işte.
Orman ve kar işte.
Es deli rüzgar es.
Ne adam kalmalı nede zaman.

Biz daha acemi çığlıklar bırakmadan hayata.
Almalısın adamın canını.
Kar yeniden yağmaya başlar.
Ya es al canını.
Ya sus bırak yağsın kar.

Bir adam bir köpek.
Adam yorgun,yenik,pişman ve perişan.
Köpek yorgun,yılgın,yaşlı ve aç.
Orman uğuldamakla meşgul.
Kar yağmakla yağmamak arasında.

Bizden öncede bir biz vardı.
Şiirden öncede şiir yazılmıştı.

Adam öksürüyor.
Hasta mı ne?
Kabuk bağlayan yaraları kanamıştır bir daha.
Köpek topallıyor.
Yazık hayvana takılmış adamın peşine.

Cehennemi bekliyor.
Gün doğmadan geceye.
Ateşi istiyorum paramparça ruhumun derininde.

Adam düştü.
Öldü mü ne?
Gözleri son kez gökyüzünde.
Köpek anlamadı önce .
Koştu adamın başına yas tutuyor galiba.
Adam bir şey fısıldıyor.

Son istasyonundur bu yarım yamalak ömrümün.
Sonra köpekte öldü.

Esmeye gör deli rüzgar yıllarca sustun.
Şimdimi aklına geldi çığlıklara katmak zamanı.
Bir adam bir köpek.
Orman ve kar içinde sus-yalvarıyorum sana-

kar yağıyor.

Bir adam bir köpek.
Orman ve kar.
İşte Mekansız böyle öldü...(demeliler)

ave marıa dan önce bunu yayınlamak istedim mazur görünüz.