Hayatı, vedalarla ölçülüyordu
Her biri bir öncekinden daha zor. .





Bazan, taşlardan da ses gelir
İnce
Sızı
Hatta içten içe bir çıtırtı .
Bir duvar duyabilir sizi
Ve ağlayabilir gecelerce
İnsanların duy-a-madığı sesler
Bir suyun akışına gizlenip
Karışabilir okyanusa
Hatta taşlar bile yeşerir
Onu okşayan dalgalarla
Musikiyle bazan
Bazan hoyratça
Gömülmeyi göze alarak karanlığa
Yalnız kalmaz kıyılar bile
Üzerini örten kumlarla
Sağır
Olan
İnsandır yalnız yalnızlığa.











Sessiz bir film kıvamında masama konan tabakta hayat
Solgun
Siyah beyazın en ufalanmış haliyle
Belki de komik bazı sahneler
Bilmiyorum
Duyamıyorum renksizlikten
Çekin perdeleri diyorum bitsin film
Duymuyor kimse
Her karakter soğuk ve hissiz karşımda
Yavaş yavaş soluyor elbisemdeki çiçekler
Kalpler sus pus
Ölü olmayan ölü bedenler etrafımı sarıyor
Artık
Gözlerimi açmaya korkuyorum
Bana bir taş getirin. .