Koyu lacivert bir gece bastırmıştı.
O sokak lampalarının ve evlerinin aydınlattığı sokaklar
Onlar benim, benim güzel Ülkem’in Sokak’ları
İşte, işte ve ben!!
Sokakta top oynamaya çalışan
Küçük minnacık bir şey

Daha sonra ise herkes evlerde.
Ben! İşte camda!
Dışarıda ki bir sessizliği izleyen, ben!!
İç avluya bakarken aniden yükselen,
Bir çocuk cıvıltısının bu sessizliği yırtacağını sanan ben,

Ama artık kalmadı olmayacak.
Sus sende ölüler gibi, zavallı yavrucaklar gibi.
Geceyi bekle, her gece.
Geceleyin saat onbire doğru pasaj tenhalaştı,
Acaba Neden?!!!
Biraz önce bağırıp çağıran, yüksek sesli insanlar
Elinde birası ile şarkı söylemeye cesaret eden
Adam Nerede!

Yan masada oturan, saçları dökülmüş adamla;
Esmer, uzun boylu arkadaşı, masa
Nerede.

Arkadaşlarım, dostlarım, annem ve babam,
Nerede!!

Deprem! Deprem bütün arkadaşlarımı
Annemle, babamı
En kötüsü de masamızda oturan,
Saçları dökülmüş olan adamla, arkadaşını
Almıştı.

Çığlıkları duyabiliyordum...
Anne!!!
Baba!!!
Oğlum!!!
Torunum!!!
Dostum!!!

Hayır bunlar gerçek değil
Deprem gerçek değil!!! Anne, babaaaaaa!