Ne hür memleket kaldı yıllardan sonra
ne de kelimeler; hepsi bir sebeple tutuklu
kimi gözlerinden başlamıştır
kimi saçlarından bilgeliğini silmeye
bir sebeple umudun yolcusu.

Kendimle barışmaya yola çıkıyorum
masumiyeti kirlettiğin sınır
geride suların bıraktığı toprağıyla
nice mutlu yıpranmalar var etmiş

Söz geliyor, hür oluşun çarpıyor savruk geceme
daha ne kadar hür olabilirsin diye ürperiyorum
titriyorum; sanki her şey burada bitecek
bir çocuktan alınma haber gibi, olduğun yerde
durduğun dünya boşluğunun serinliği
bırakayım lavlarıyla eritsin ne kaldıysa

Biliyorum, çok şey, gereğinden fazlası
en çok bu koyuyor çatlamış dudaklarıma
teninin yazgısı bir kamyon yazısında saklı
yitimlerde neşem, alındığı haberden fazlasıyla
geriye rahatsız edici onlarca ses,
yüzünü kaybetmiş bir varlık emrediyor
rüyalar yorgun gözlerin avuntusu kalıyor

II

kavgalarda, ateşlerde büyüyen
düşünceler, çarpılan sinirler
sevgilerle yontulası ateşler
söner, söner sana ait lekeler
gergin günlerin hatrına
cenneti bekleyen
cehennem çamurunda çırpınıyorum

diyorlar ki sil yaşlarını ellerinden
artık kim ne derse diyebilir
bakmıştım, sevmiştim,
o sendin, o bendim; memleketti
ellerim diyordum
ne vakit bir felsefe okusam
başımda tokatları adamların
çekip götürsem seni
biraz aşk, aş ve ekmeği
ekmekten canım, sudan, tuzdan
artık,
bahsedersem namerdim

saçlarım, kökünden çekiyorlar
sana beslediğim çığlığım
çünkü bir apartman dikmişim
ölümümle ardı sıra büyüyecek
şiirler biriktirmişim
ağır ağır bir sigara
yakalım ve bırakalım
isteyen istediği gibi,
istediği hürlüğüyle yaşadığını sansın.