Kimin yok ki anlatsın bir öyküsü
Bazen yaşamıştır tatlı,açmıştır yüzünde gül
Zaman gelmiş deşilmiştir yarası,bedenen var ama ruhu ölü
Aynı pencereden bakılmıştır hayata, bu kesin
Görülenlerin yorumu değişir göze,gönle ne dersin.

En kolayını alın ve mutlusunu bir örnek
Hayata dair ne çıkarımlar var bakın, ortaya çıkacak
Elinde diploma sevinci yaşarken biri
Sonrasında fark edecektir üstlendiği görevleri.

Biri hayat kurtarır ki ne şahane,alır övgü
Diğeri minnetle eder teşekkür, der ki çok şükür
Ötekine göre bu bir görevdir,gerekir özverisi
Bunu bilmez kurtulan, sarılır yaşama yeniden,
Kurtuluş güzel de olsa,olur buna hem ağlayan,hem de gülen.

Eli kelepçeli geleni de olur, ayağı prangalı da
Göreni de olur hayatı gözlerle ve yalın,çıplak
Kimi hiç görmez bu gözlerle hayatı,yoksundur belki
Yine de en derininden terennüm eder hissiyatı ve kalbi…

Acısına kulak verir birinin ve şüphesiz ki tanımaz
Kimi çok yakınıdır oysa,görmez,duymaz,anlamaz
Bunlar ulvi şeylerdendir , giremez sığ yüreklere
Aynısını yaşayınca, belki kopacaktır zelzele.
Şu insanlar ne de garip, hepsi aynıdır aslında
Zirvesini de yaşarlar acının, tadarlar tatlısını da
Önemlisi bu değildir, yaşam çok ciddi bir yerdir
Çıkarlara uymada da vicdanlar girmeli işe
Vicdanlar susmuşsa eğer, ömür geçer hem de boşa.

Seçimler hep ömümüzde, bu hayat bizim bilelim
Gelmese de çile başa, gelmişle hüzünlenelim
Varsa orada mutluluk, bize de düşsün bir tebessüm
İnsan rakamlarla değil, sevgiyle bulur bu özü
Yolu sevgiye çıkanlar, söndürür kaplerde közü.

Yazacak öykü çokça var,nasıl anlatmalı bilmem
İz bırakır herbiri de, kıymetsizlerdir diyemem
Ne gördüğümüz değildir,nasıl baktığımız önemli
Önce diğerleri diyen, işi ve aşı bölüşen
Uzanarak zeminlere, düşenleri de kaldıran
Uyumayan açken biri,sanki kendisiymiş gibi
Hemhal olan, deva bulan,gönüllere çâre olan
Velhasılı insan olan, herşeyin de üzerinde ve daha da güzidesi.

Oğuzhan KÜLTE