okumayı en çok sevdiğim şiirin içinde çocuk oldum hep
bir de sende
gözyaşımda nicesi boğuldu kelimelerin
senin ellerin kurtuldu bir tek, çocukluğun bir de


bazen geçiyorsun kalemimdeki uçurumun kenarından
bazen adın düşüyor ellerimden, ilmek ilmek okunuyorsun sayfalarda
hiç olmadığın kadar dokunuyorsun içimin coğrafyasına
adın şiir oluyor
adın aşk oluyor
adın benim oluyor dizeler boyunca


kimi zaman
kokusunu ezberleyemediğimiz çiçeklerin büyüsüyle sesleniyorum varlığına
beyazını teninden, mavisini içinin denizinden çalan rüzgarına
bakma şimdi öyle, vazgeçmişken tüm mevsimlerin ayazından
bakma öyle, yazamadıklarıma


dilimde hala onulmaz bir yara gibi ’seni seviyorum’
bağışla, bu kadarcık harfe dünyayı sığdıramıyorum


gecenin ve gündüzün rengiyle döküyorum içimi sana
sana benzetmeye çalıştığım ne varsa
eksikleriyle de olsa sakla