dinle; çocuk yanım


bir ömür geçiyor içimin düş(ünce) haylazlıklarından
çocuk kalabilen yanlarımla son saklambacımı oynuyorum
ellerinde rüzgar taşıyan bir sokak tarafından sarılıyor gözlerim
’’baktıkların benim olsun’’ diyor
’’gördüklerin senin’


cesaretimizin bileğine neşter değdirmemiştir esaretimiz diye
belki böyledir diye düşünüyorum, çocuğum çünkü daha büyüyemiyorum
kötülüğün telaffuz edilmediği bir doluluk avuçlarımda her günbatımı
boşluğa bırakamam kendimi böylesine sarmalanmışken gözlerim
baktıklarım sizin olsun
gördüklerim benim


masallardan şehirler kuruyorum iki ağaç arasında
üzerinde düşlerimi uyutup sallandırıyorum
sus! uyanmasınlar, hissettiğim rüyalar var çünkü benim
hiçbir yorumcudan tabirlerini öğrenemediğim.
gaipten bir ses büyüdükçe düşeceğini söylüyor salıncaklarımın
bir hesabım yok diyorum sizinle
hayallerimi bana verin, üstü kalsın


ellerime kavuşan yağmur tanesi yeryüzünün ilham kaynağı
her şiir kendi sonunu hazırlar diyor gaipteki kahrolası ses
ve her çocuk katili kendi hayalinin
peki çocukların sonunu kim hazırlar diyorum
sessizlik bulvarında yapayalnız, kendim

konuştuklarınız sizin olsun
sustuklarınız benim

dinle;

içimden çekip al rüzgarınla, büyümeye meyilli hislerimi
sevmeyi öğret, sana kadar sayıp gözlerimi açtığımda
sona kadar çocuk kaldığımda


avuçlarımda saklı bir his, sancılı ellerim

yazdıklarım sizin olsun
ağladıklarım, benim