-önce-

bitmesini istemediğim için yarım bıraktığım roman
bana nasıl bir beddua etti de
tutmadı iliklerimi zaman...


yine bir sabah bir kentin içinde sessizce
kendimi dinliyorum, duymuyorum kentin gürültüsünü
içimde, durulmamış bir deniz gibi çocukluk
’’oyna benimle’’ diyen bir sesi var avuçlarımın
avuçlarımı en çok yüzüm seviyor
bir de senin dudakların...


acelesini sabrıyla öldürmüş bir benliğim yok hala
zamanla öğreniyorum, ama alışamıyorum olağan karşılananlara
gözlerimde, görülmemiş bir resim gibi hevesler
’’koş hadi’’ diyen fısıltıları var kirpiklerimin
kirpiklerimi en çok hayallerim seviyor
bir de senin ellerin...


çok sevdiğim romanı yine bitirmeye kıyamıyorum
sonunu görmüyorum, tahammül edemiyorum hiçbir sona
dudaklarımda, okunmamış bir cümle gibi tüm satırlar
’’oku beni’’ diyen imlasız sözcükleri var hayatın
hayatımı en çok sonsuz romanlar seviyor
bir de senin hayatın...


tutulmuş sözlerin içinde kendi sözüme bir yer yok mu
hep soruyorum, cevap alamıyorum yersizlikten
yerinde söylenmemiş bir patavatsızlık gibi sessizlik
’’konuşsana’’ diyen bir savcı tüm sustuklarım
sustuklarımı en çok cevabı olmayan sorular seviyor
bir de senin konuşamadıkların...


-sonra-

bitmesini istemediğim için yarım bıraktığım roman
beni neden sonra sevdi de
gözlerini ömrüme kattı zaman...


zamanın zehri akrebin diline dolanıyor
anılarımı dinliyorum, duymuyorum geçen saniyeleri
benliğimde unutulmamış bir mektup gibi tüm sevdiklerim
’’yaşa benimle’’ diyen bir sesi var ömrümün
ömrümü en çok şiirlerim seviyor
bir de senin güzel yüzün...