Bırakırız bir gün gelir de şu ayrımcılığı
Bizi bizden eden ve yabancılaştıran
Özümüzde saklı dır o,öylece duran
Anlarız an gelir de kucaklaşmayı.

Ne hükmümüz var geçmişe, o ki değişmez
Varsa bugün elimizde, bilene bu hazine
Aydın olacaksa yarınlar ve hep birlikte
İyiye, güzele paha biçilemez.

Sevmeliyiz insanları, her halleriyle
Fıtratlarını yaradan var, bu da mucize
Bırakın neye inanırsa inansın, bu bir seçimse
Barış içinde yaşamak amaç, samimiyetle
Farklılıklar bir zenginlik toplum nezdinde.

İsterse insanlar dünya bir cennet
Hırs ise bu mekana en büyük ihanet
Benlik kaygısıyla gelen ego, ne de melânet
Biz olmalı her birimiz, budur çıkar yol
Hoşgörüde var bir hikmet, insana namzet.

Özünde insanlar hep aynıdırlar
Çocuklara bir bakın nasıl anlaşırlar
Ne oldu biz büyüklere, niçin bu haset?
Çalıyoruz hayatları, kin ve garezle
Saf duygularla merhamet bize bir reçete.
Senlik, benlik kavgası kime kazandırdı?
Bu kavgalardan geriye düşmanlık kaldı
Değişti haritalar, soldu benizler
Mezarlığa döndü dünya, sanki katiller

Bu kafayla yaşayan habis gürûhlar
İşte asıl onlar , gerçek tehditler
Çocuklar bilmez nefreti, biz öğretiriz
Onların geleceğini birlikte kirletiriz.

Olmamalı şu düşmanlık, dünya çok büyük
Hiçbir Ademoğlu olmaz ona asla yük
Havası da yeter bize,suyu, yemişi de
Bunu anlayanlar bence gerçekten büyük.

Sevmeyi öğretmeli önce, sevilmeyi de
Arınmalı egolardan dünya,hem bir an önce
Hırsla değil asla yarış, ilim ve fenle
Tümü kucaklaşmalı insanın, ehemniyetle
Olacak bunlar kaniyim ve tüm kalbimle.
Oğuzhan KÜLTE