kalabalık bir orkestrada kendi halinde bir keman gibi yalnız seni çalıyorum.
yaramın izi benimle konuşuyor.
biliyormusun,
aşkın dini gözlerindir
ve gülüşün bir peygamber gibi dururken hafızamda
şirk koşuyorum seni bana bağlamayan tüm bağlaçlara.
ellerin kanun namına bir adamın ellerine kilitleniyor.
ve bir tarih dersinde kendimi rejim muhaliflerine vurduruyorum.
şimdi;
ağzında bir dolu gülüş,
elinde badem çiçekleriyle, şiirimin protokolünden geçiyorsun
böyle sallana sallana sallana
esas duruşa geçiyor çelimsiz alfabem.
kamu düzeni alt üst oluyor
nefessiz kalıyor tümcem.
siyasi bir şiveyle seviyorum seni
deli gibi değil gayet aklım başımda.
gayet realist platon gibi ya da Sürrealist Frued gibi,
 seviyorum seni ve badem çiçeklerini.
uzat ellerini bana
kapat gözlerini
bak sesim trafik ışıklarında mendil satan bir çocuğun yüzüne çarpıyor.
ve kırmızı ekmeği andırır böyle hodbin durumlarda.
işitiyormusun, vapur düdüklerini
martıların nefesini
güneş batarken kuşların sesini...
daha bir çok sebepten ses birikti eğri bilincimde.
yani ben ne kadar sana yürüsem  hep bir çevirmeye takılıyorum
üstelik suç aleti üstümde
Gözlerin.
ve bütün marşlar dilimin ucunda
ağzımdan kaçırmışım seni turna sürüsü gibi
ya bizi vurursa a(v)cılar..


pysnt.