Kenarındadır hayatın , duymaz sesini, soluğu kimseler
Ya güler yüzü ki bir ihtimal,içiyse ağlamaklı
Dokunmamıştır sevgiyle o birileri,yalnız hisseder
Karnı doysa ne ki, sen sevgiden haber ver.

Aramızda, hemen yanı başımızdadır
Ne varlığı daraltır bizi,ne hali hüzün verir
Arada bir belki güneşle tebessümlenir
Umutları da vardır belli, kaderiyle cebelleşir.

Ayazlar alışık olduğu, yağışlarsa ıslanmadığıdır
Ne korur elbisesi yaştan onu, ne de ayazdan
Ayakkabılarıysa perişan, gelmez tamire
Yokmuş gibi yaşarlar, koca insan selinde.

Öykünecek ne de çoktur özlemleri onun
Halbuki rutinindedir özlemleri,ortalama bir çocuğun
Ne uyku saati bellidir,ne gündüzü,gecesi,…
Yaşadığı her saat bir insanlık çilesi.

Çıkacak bulsa bir fırsat,yeniden doğmaya
Yeşerecek ümitleri bir bir, artacak sevinçleri
Görecek ki hayat büyük, hapsolmuş o kadere
Eklenmesinler yeterki, yeni dertler çileye.

Onlar, sokak çocukları ve içimizden birileri
Okullar uzak kalmış, yokki bir üniformaları,
Siz beğenmezken sofranızı, onlar ekmeği bulamaz
Sorsanız bir nedir kahvaltı, eminim ki anlatamaz.

Kahvaltılar lüks onlara, hani nerde,sıcak çorba?
Düşmüşler daha erkenden kimsesiz,loş sokaklara,
Arıyorlar yenecek bir bayat ekmek, orda, burada
Bulurlarsa giyecekler gözden çıkmış temiz urba.

Kim fark edecek onları, kim saracak, kim sevecek…?
Bu çilesi çocukların, ne zaman nihayete erecek?
Ya duygular, ya merhamet, nerde kaldı insaniyet?
Sokak çocuklarının yüzleri gülmez asla bu düzende
Ya çareler aranmalı, bedeli her ne olursa
Her toplumun kanayan yarası, süregelen bu trajediler,
İnsanlık ölmesin lütfen, farkına varsın hanımlar,beyler.

Oğuzhan KÜLTE