Artık anlaşamıyorduk,
Çünkü konuşmuyor bağırıyorduk.
Hiçbir nasihata uymuyor,
Kimsenin sözünü duymuyorduk.
Sanırsın ki bile isteye,
Hasreti üzerimize çağırıyorduk.
Sanırsın ki göz göre göre,
Ayrılığa davetiye çıkarıyorduk.

Kim bilir belki de;
Akıl başta değildi.
Öyle ya;
En ufak engele takılıyor,
Hoş bir söze bile alınıyorduk.
Yüreklerimiz sürekli kanıyor,
Ve biz şifa ararken,
Birbirimizi daha çok yaralıyorduk.
Demem o ki;
Önceleri ben onu,
O da beni kaybetmekten korkarken,
Şimdilerde;
Birlikte olmaya bile dayanamıyorduk.

Nasıl anlatsam ki;
Mesela artık sohbeti unutmuştuk.
Birbirimize bakmıyor,
Ne haldeyiz görmüyorduk.
Anlamaya çalışmıyor,
Öyle yaşamaya ise alışmıyorduk.
Kısaca aynı yerde iki yabancı,
Aynı kalpte dinmeyen acı olmuştuk.
*
Gel gör ki;
Gönül sevdasından hiç geçmiyordu.
Yokluğunda bir yudum nefes bile,
Bu cana ağır geliyordu.
Gel gör ki;
Ayrılıyorduk ama,
Sanki can candan gidiyor,
Et tırnaktan sökülüyordu.
Anlatamıyorum biliyorum.
Lakin ben de çaresizim,
Çünkü hiçbir söz,
Bu acıyı tarif etmiyordu.

Celal BAHAR