Dudakları alev olup,
Yangınlara çağırırken;
Sözleri beni uyarıp,
Hemen kaç diyordu.
Kalbi kendine çekip,
Yaklaş diye bağırırken;
Gözleri sakın durma,
Uzaklaş diyordu.
Ben onu duymuyordum,
O bana uymuyordu.
Ben aşkı arıyordum,
O heyecan sanıyordu.

Ruhu her gece yanıma gelip,
Aklımı başımdan alırken,
Bedeni köşe bucak kaçıyordu.
Gözlerim her yerde onu arayıp,
Önüme gelene sorarken,
Gerçekler yalana,
Yalanlar gerçeğe karışıyordu.
Ben onsuz yapamıyordum,
O benimle olamıyordu.
Ben ona muhtaçtım,
O bunu umursamıyordu.

Öyle çaresizdim ki;
Sanki her şey ona bağlıydı.
Dilerse bahar olup çiçek açıyor,
Dilerse kış olup şimşek çakıyordu.
Dilerse benden uzaklara kaçıyor,
Dilerse damarımda dolaşıyordu.
Öyle acizdim ki;
Varlığı karanlığı aydınlatıyor,
Yokluğu aydınlığı karartıyordu.
İsterse canıma can katıyor,
İsterse canımı yakmak için,
Ateşime odun atıyordu.
*
Kul kulu bu kadar sevemezdi.
İstese de böyle değer veremezdi.
Onda başka bir şey vardı,
Beni önüne katıp savuran.
Başka bir şey vardı,
Yüreğimi kasıp kavuran.
Sanki o cennet ben cehennemdim.
Bir arada olamıyorduk ama,
Birbirimizi tamamlıyorduk.
Nedenini bulamıyorduk ama,
İmkansız olduğunu anlıyorduk.

Celal BAHAR