Güneşin bile takati kesilmiş artık ben gidiyorum dercesine kayboluyordu ufukta...
Kıskandığından mı?
Utandığından mı?
Kızdığından mı?
Yoksa özendiğinden mi...?
Yeryüzü gibi gökyüzü de dönüyordu kızıla.

Sanatçının etrafa saçtığı kışkırtıcı kırmızının esiri olmuş,
Gözleri donuklaşmış, soğuk tenli insanlar.
Koyun koyuna yakın bedenler...
Kendi bedenini arayan eller...
Kulakları sağır eden çığlıklara,
Çığlıkları kesen insanlara,
İnsanın midesini kaldıran şu barut kokusuna,
Sessiz, nefessiz ve ifadesiz duruyorlar.

Bedenim kendimi taşıyamayacak kadar yorgun,
Yüreğim karşımdakini parçalayacak kadar coşkun.
Barut kokusundan yanarken zavallı ciğerlerim,
Tetiği ilk çekenin ben olmasını dilerim.

Uyku girmez gözüme...
Korku mu?

Ben ne güneşe sığınır ne de ölümden korkarım.
Varsın güneşte gitsin,
Ben yüreğimdeki ateşle yanarım.
Karşımdaki aciz bundan titresin!

A-llah Allah der sevgiliye koşarız,
S-ırt sırta verir imanla coşarız,
K-orkudan titreyen gözlere bakarız,
E-lindeki kılıçla koşanlara saf tutarız,
R-abbim, ölümsüzlere kurşun atarlar şaşarız.

A-l renk çok yakıştı, bak bana,
N-e sanırsın oyun bitmedi hala,
N-eden ağlarsın hainin karşısında,
E-k sen o güzel tebessümünü toprağa,
M-akus talihimiz de gülücükler biçecek.