Bıraktım kendimi düşüyorum boşluğa,
Kapılıp gidiyorum umutsuz yarınlara,
Tam direnmeyi bırakmışken hayata,
Çelikten bir irade tuttu, çekti, fırlattı arşa...


Neydi beni pes etmeye sürükleyen,
Hayat mı zor, yoksa zayıf mıyım ben.
Meğerse göz açıkken de görmezmişiz,
Her şeyi perdeler aralanınca gördüm ben.

Dur!!!

Her şey mi idi gerçekten gördüğüm,
Yoksa bir başlangıç mı hüküm sürdüğüm.
Billirim zerre zerre inkişaf eder hayat,
Bilmem yeter mi meçhule, aciz hayat.

Sonsuzluğa açım şu an her fani gibi,
Ab-ı hayat desen ki şu kevser gibi,
Çatlarcasına içerdim kanar gibi,
Oysa, yetmez mi sana Yar’ in sevgisi.

Ey sevgili kuşat beni aşkınla.

Bir nefes gibi içime çekeyim seni,
Her soluduğumda binler tesir olsun.
Bir nefer gibi şehadetle beklerim seni,
Her nakşolunan darbe şahidim olsun.

Dileği kabul olmazsa ZİNCİR’ in hali ne olsun.
And içti bu gün hayalleri onun olsun.
Yaptıkları uğruna yazgısı güzel olsun.
Hayatım mahşere ölümüm beşere ibret olsun.

Ş. Tarık ZİNCİR