yok olmaya yüz tutmuş alaturka hayaller kurmuştum
deniz ve martılar desem de hepsi bir düştü aslında
üşüyen yıldızlardan saçlarına taktığım taçlar .
kelebeklere vurgun gül bahçelerinde
bir ateş yakmıştım mevsimler boyu



bir eski zaman romanıydı okuduğum
yıllar öncesine uzayıp giden dar yolları boyunca
ezelden beri bir umut dalgasıydı
pencerelerden güneşin renkleri akşam geçerken





hiç bitmiyor öykülerle mücehhez şehir
hiçbir zaman aynı şekilde tekamül etmiyor
birbirine benzer görünen ama asla aynı olmayanlar gibi
yetersiz kalıyor çoğu zaman yaşananlar
nice zaman sonrası yalnızım
akıp gidiyor hayat ,içinde ben




hüzünlü bir ezan sesi sokak sokak yankılanırdı
demirci dükkanından çıkan ritmik çekiç seslerine karışıp
yorgun ışıkları süzülürdü çınar ağacının gölgesine
erguvan kokulu evlerin bin bir hatırasına muttasıl





ta uzaklara akıp giden kocaman gövdeli gemilerden
temaşası ne hoştu el sallayan sevdalıların
güvertelerinin üstünde imrenerek seyrettiğim
hangi hatıraları barındırırlardı kim bilir



çoktan uçup gitmişti serçe kuşları
onlarla birlikte uçup gitmişti her şey
bütün güzellikler manolya açan evler
çoktan susmuştu zerzevatçıların sesi
ateşi yalnızlıkla söndürülmüş kalaycı mehmet ustanın
bir dolu güzel insan sokağımızdan
bir sürü hikayesini yaşadığım




çıkıp giden duman olmuştu
hınca hınç içime çektiğim sigaradan
kompartımanlardan uzanan son el görülmeye değerdi
haydarpaşa tren istasyonundan tatlı bir hüzünle




savaşmaktan yorgunum
bazen gizil çiçekler ağlatıyor beni
kadim kayaların dibinde açmış
bazı görüntüleri zihnimde canlı




ve içimde sakladığım putlar da kırılmış
düşüncelerim allak bullak
bazıları duyguların esaretine dönük
ürperişler içindeyim


derinden bir ah bende depremlere dönüşür
elbette kırılanlar kadar gönülde lime lime
titremeler sıtma misali sarmış vücudu
ruhumun rutubetiyle paslanmış bende ki her şey




redfer