Oluruna bırakalım mı yaşamı?
Gideceği son durağın ne zaman
Varacağı saatin kaç olacağını bilmeden
İnelim mi bu trenden, halbuki biletler elimizde
Ya hiç binmemeliydi ona, ya da
Bir yolcu ağırlığında seyredelim penceresinden, işte dünya….

Gönle bakarsan, takılmış geçmişe
Ondan gelen, onu ısıstıp önüne koyan
Koparıp seni andan, mekandan ve ansızın
Giderek geçmişin tam da ortasına savuran.

Zemin bastığın yer, mazin içinde yaşar
Sana bu günleri sağlayanlar, sunanlar
Onlar da mı bu ahvalde kayboldu
Yoksa anı kovaladı ve gönlüne kilit mi vurdu?

Elbette biz özveri var içinde
Kendinden vazgeçme, tüketme ve erir iken
Geleceğe tebessüm savuran o haslet sahipleri
İşte ondan varız biz, onlardan kalan biz, birileri…

Saygı, minnet duyguları ve biraz da utanç
Ya bizden sonrakiler için önümüze konan
Bize bırakılmış gelecek yükünün, mirasının
Bizden sonrakilere teslim edilecek
Bizden de belki bu yüzden övgüyle söz ettirecek
Silkeleyip bizi aniden kendimize getirecek
İşte o şuur, o ki kurşundan da acı,üstelik ağır.

Bana düşeceği bilen birisiysem bu anda,
Benden sonrakine düşeceği görmezden nasıl gelirim
Bu eller nasıl boş bırakır, diller nasıl susar,…?
Var olmak ne de ağır, anladım şimdi bu yaşımda.

Güzele öykünmüş nereye baksam
Canlı, cansız tüm varlık ona hayran.
Doğruya hasret yaşam ağacı, ahde vefalara
Ve çocuklar duymak istiyor artık bizlerden
Masalsı âlemlerin gerçek hayata dolu dolu yansımasını…

Söz veriyorum kendimce içinizden biri ben
Buklelerle süsleyemem belki hayat yolunu
Ki o yol çok uzun ve zamanım da yok bunlara
Ancak söylerim en güzel sözleri,
Okurum en güzel tonunda ses ile dokurum belki
Dinleyen yürekleri, körpe ve saf o duygulara…

Bir geleceğimiz var dostlar, burada
Uzaklarda değil onlar, göz ucumuzda,yanıbaşımızda
Belki biz de mutlu oluruz anlatabilirsek hayatı
Acı, sevinç, umut, özlem velhasılı tüm hissiyatımızla
Eminim şimdi daha bir emin, bu büyük miras
Sıvamalı kolları yeniden ve özveriyle, sevgiyle,
Çocuklara aşılamalı hasletleri;bir bir ve sırayla…

Oğuzhan KÜLTE