lacrimaebiraz blues summertime değil tanrı çok yükseklerdeydi fransız devrim şarkılarında geçiyordu bastille zindanları ışık ne kadar azalsa o kadar iyi kavrıyordu gözlerim ve duıno ağıtlarında ’sen ey incir ağacı’ çocukluğun giydiği giysi sürerler tarla kuşunu sarıp ısıtırken anne gözü onurdu mezarların üzerinde bir eşitlik ve geceleri uluyordu öfkeler ve incir ağaçları ve oradaydı birini tasvirleyen toprak sessiz laternanın gözyaşı ve kalbim ve huzursuzluğun altın bıçakları beyinleri uyuşturan karıncalar gibi ne güzel tasvirlenmişti gökten sıtmalı yağan kadife kökleri çıplak büyüyen tohum kuş ve maya piramitleri |
Rose...