derin sonsuzluk
hiç birimiz belli değiliz bu kaygan zeminde


.


bizi en çok içimiz anlar, belki
resim
duvarda tablo
ve bir el uzanır gözleri neon parlaklığı
düş/sün






ben gördüm ruhu kırıktı yeşeren bahçenin
döküldü kelimeleri
az ötede nehir yıldız diledi gökyüzünden
şafaktan önce






kırmızı
her yer kırmızı
imzalanacak ateşkes yok






doğum
saçlarımı geriye taradı annem
bir hikaye yazmam için
ben dağıttım yıldızları sana
sana doğru saçlarımdaki karanfil





sönünce ışıklar
parıltıları yoktu evlerin
sokaklar
adımlar
bir kedi gözünde gördüm yağmur ağlıyordu





o kadın
yapayalnız
yeterince taştandı duvarlar
birini çekti
yığıldılar üstüme



ki bütün akciğerler iltihaplanmış




üşüyorum
kapı açık
kan kovalayan karasinekler
bir müzik kutusu düştü rüyama
buralarda kırık rüzgârdan geçti sesi







sen gel
esintisi gitsin sonbaharın
güneş kömür renginde
o ağacın önünde duralım
uzun köklü büyümek için












Aysu