Kucak dolu sevgi,
destan at Homer,
göm beni
aydınlıklara,
adım Truva!

Koy başıma güneşi-ayı,
beklesin yıllar yılı,
kovsun karanlık rüzgarı.
Ese yel, çöze ki
yağmura gebe bulutları
üstüme-üstüme yağdıra,
adım İlyada!

Şenlene Çanakkale bugün;
Ki ölümü korudu orada ölüm,
ki toprak uğruna can verdi insan,
ki destan oldu orada kahraman,
bura Anafartalar, ora Truva!

Dinle,
duy denizin nefesini-sesini
harf-hece-kelime,
doldur tuz-yosun kokusunu ciğerlerine
cümle-cümle,
adım Odise!

Varmıydı,
2 bin yıl boyu yaşarmıydı,
gürürmüydü görmediklerimizi bu kör göz, şaşar?
Diğer bir "Anadolu Ozanının Destanı" ise şöyle başlar;()

"Onlar ki toprakta karınca,
suda balık,
havada kuş kadar
çoktular;
korkak,
cessur,
cahil,
hakim
ve çocuktular
ve kahreden,
yaratan ki onlardır,
destanımızda yalnız onların maceraları varfdır.
.................
En bilgin aynalara
en renkli şekilleri aksettiren onlardır.
Asırda onlar yendi, onlar yenildi.
Çok sözler edildi onlara dair
ve onlar için
zincirlerinden başka kaybedecek şeyleri yoktur,
denildi."