Aşığın gözü kara, kalbi gümanlı olur,
Çektiği özlemleri ruha ganimet bilir.
Bazen eser yel gibi, başı dumanlı olur,
Yare olan aşkını bulunmaz nimet bilir.


Bazen kötü rüyalar böler uykularını,
Karanlık gecelere açar duygularını,
Yarin gülümsemesi, siler kaygılarını,
Aldığı bir buseyi kendine servet bilir.


Hasretin olmadığı hiçbir hayal kurulmaz,
Boz bulanık akar da, çoğu zaman durulmaz,
Dertlerle barışanlar gam çekse de yorulmaz,
Yarden gelen cefayı kendine minnet bilir.


Yarin kokusu sinse; su bile miske döner,
Yarin cemali vursa, güneşin nuru söner,
Keramet kulda değil, elbet sevgide hüner,
Hatıraya saygıyı, canana hürmet bilir.


Bezirgan olsa aşık; sadece sevgi satar,
Gönül yare aittir, onun sevdası yatar,
Başkasından gül gelse dikeni ele batar,
Yarin attığı taşı kendine himmet bilir.


Ne zaman yari görse titrer heyecan ile,
Coşarsa sevda seli, vurur gönülden dile,
Onun için terk eder, doğduğu yeri bile,
Yardan ayrı her yeri, kendine gurbet bilir.


Sabri Koca




*güman: şüphe