Kısaca kadının adı yok demiş şiir...

''Memesine ağaç dikilen kadın'' Ne güzeldi.Açılımı çok geniş olabilir.Ama her şeyden önemlisi meme kanserine duyarlılığa güzel bir örnek olabilir.Verimli gögüsler bizi yok sayan nice erkeklere yaşam verdiler...

Yüreğin var olsun şairem tebrik ederim şiirinizi ve yüreğinizi çok sevgilerimle..

açıkçası bu anlatımı yazılar bölümünde görmek isterdim...bunu kurallardan (kaldı ki kendim de kuralsız, serbest yazmayı severim) ya da düz yazıya yakın olmasından söylemiyorum...bu yazılanları daha derin ve genişletilmiş şekilde orda sindire sindire ve tadını çıkararak, bu ruhun hisleriyle de haldaş olmayı istediğimden söylüyorum bunları...çünkü bu yazılanlarda deli gibi coşan bir kaynak var ama sanki önüne bir set çekilmek, bir barikat kurulmak istenmişcesine, o kaynağı kurutup yok etmek isteyen bir sessizlik de hakim...ya da bana öyle geliyor bilemiyorum...hani şu kısa anlatımda bile o kadar çok cümle birbiriyle çarpışıyor ki...kaç km hızla yanımdan geçtiler ve bütün kavgaların, anlaşmazlıkların, haksızlıkların ve de acıların rüzgarını yüzüme bir çırpıda vurup gitmek istercesine gittiler öylece ve ben onları durduramadım...hiçbir güç de zaten durdurmayacaktı onları...öyle kararlı ve kendinden emindiler ki çünkü...

burda ruhumu sarsan bir şeyler var... ve en güzeli de ne biliyor musunuz burda huzursuzluk veren şeyler de var...beni dürten, bana bunları yazdırtacak kadar ve "bakınız! burada bir fikir saklı" dedirtecek kadar üstelik...

yazılar bölümünde görmek istememdeki amaç işte buydu...yani bu tılsımın bozulmasını hiç istemediğimden...küçük bir bavulla, uzak ve uzun bir yolculuğa çıkar gibi bu cümlelerle gitmekti sadece isteğim...bu anlatımda -hãlã şiir demeye dilim varmıyor bi türlü bu da benim ayıbım olsun- mıknatıs gibi eksi ve artıları kendine çeken o kadar çok şey var ki...belki inanmayacaksınız ama uzun zamandır hiç böyle hissetmemiştim...kendim bile şaşırıyorum şimdi...

belki de kendim açısından iyi oldu burda paylaştığınız...hiç değilse üşenmedim okumuş oldum...tabi itiraf etmeliyim ki bunu biraz da güne gelmesine borçluyum...

ama içimde işte o ağır ve bulutlu his...hiç bitmesindi...biz daha diyar diyar gezecektik bu cümlelerle...

teşekkürler bu güzelliğe...

clarissa p. estes
‘kurtlarla koşan kadınlar’


'bir kadının içine doğduğu ve altında yaşadığı en yıkıcı kültürel koşullar, insanın ruhuna danışmadan boyun eğmesinde ısrar eden; bir kadını ruhu ile toplum arasında seçim yapmaya zorlayan; ekonomik zümreler ya da kast sistemleri nedeniyle başkalarına merhameti engelleyen; bedenin 'temizlenmesi' gereken bir şey ya da emirle düzene sokulacak bir tapınak olarak görüldüğü; yeni, olağandışı ya da farklı olanın hiçbir zevk uyandırmadığı; merak ve yaratıcılığın ödüllendirilmek yerine cezalandırılıp küçümsendiği; ruhun kendi başına bir varlık olarak kabul edilmediği toplumlarda görülür. yasaklamalarına uymak için sizden ruhunuza zarar vermenizi talep eden bir kültür, gerçekte çok hasta bir kültürdür.
Bu 'kültür' kadının içinde yaşadığı kültür olabileceği gibi, bundan daha kahredici olmak üzere, kendi zihninde taşıdığı ve uyum gösterdiği bir kültür de olabilir.'
"güçlü olmak, kas geliştirip şişirmek anlamına gelmez, insanın, kaçmadan kendi tanrısallığıyla buluşması, kendi kafasına göre vahşi doğayla iç içe bir hayat yaşaması anlamına gelir.
öğrenebilmek, bildiklerimize katlanabilmek anlamına gelir.
dayanmak ve yaşamak anlamına gelir."

kısaca ‘kurtlarla koşan kadınlar’ kitabından
şiir sanki kitabı bir daha okuyormuşum hissi uyandırdı sarsıcı idi tebrikler
berhudâr olun saygılarımla