Nasihati bol ettik, kendimiz dinlemedik,
Kararan yüzümüze bakacak gözümüz yok.
Nefsimize yenildik, sabır da edemedik,
Huzuru İlahiye çıkacak yüzümüz yok.


Süslü cümleler kurduk, hepsi havada kaldı,
Doyanlar kalkıp gitti, kiri tavada kaldı,
Ana, baba uçtular, yavru yuvada kaldı,
Dürüst olamadık ki, kimseye sözümüz yok.


Sahipsiz yavruları alıcı kuşlar kapar,
Çoğu karşı koyamaz, kızıl kıyamet kopar,
Bazısı yolu bulur, birçoğu yoldan sapar,
Sönüp gitmiş ocaklar, verecek közümüz yok.


Nesil yok olup gitti, sahip çıkamadık ki,
Onların yüreğine vicdan sokamadık ki,
Merhamet nazarıyla bir an bakamadık ki,
Ruhumuz yosun tutmuş, tertemiz özümüz yok.


Yuvasız kalanlara sokaklar mekan olur,
Ne derdini dinleyen, ne de bir bakan olur,
Çaresiz kalanların böğrüne çakan olur,
Mevsimler kışa döndü; yazımız, güzümüz yok.



Sabri Koca