seni gördüm,
son suya bakar gibi
her şey gizli
mısralar, uçuşan kağıtlar
giderek küçüldüm

küçük ellerim vardı
bir denizim
dört duvar beton
ve plastik gemiler
yakındı beklenen o son

gözlerim tahkikat sonrası
ayın çıplak yüzüydü
işleniyordu sicilime
ölüme kalan bir gün daha
sarı bir ışıktı pencere
sevmelere doyamadığın yerde

yeşildik, sarıydık; biraz kahve
aynalardan geriye
kötüydük
iyi niyetlerin intiharını izledik
su, sızdı gözlerimize

dünya vardı,
adını bilmekten uzak kuşlar
neredeler sahi şimdi?
fotoğrafta geriye kalan insanlar

eskiden de böyleydim,
böyle biraz
ellerim zaman safarisiydi
gönlüm yağmur duası
arka sırada unutulmuş defterler gibi
hiç duvara asılmayacak resimleri
hayal etmekten yorgun düşerdi

seni gördüm
son suyu içer gibi
bir cam vardı aramızda
soğuk ama canlı
kirli ama dürüst
giderken anladım

açmalıydım pencereyi
sonuna kadar açmalıydım
bir fazlaydı azdan
bir yakındı birazdan
gemilerim batıyordu uzaktan

kosmosun yitirdiği eski bir taş
vurdu kıyıma apansız
sarmak isterken kırdım kalbini
pencere çarpıyordu;
ne açık, ne de kapalı
biraz.