Merhaba,
yaralı gönlümün selamı vardı sana,
Dün bizimleydi;
Artık Değil...

Senden önce, daha önce hiç şiir yazmamış bir kalemdim ben,
Bu zamanlar değmediğim cümle kalmadı..
Tüm acılar hep içime doğru damladı,
Seni nerde görse tanırdı körelmiş gözlerim,
Ama sana hiç rastlamadı.
Hiç geçmedin bizden geçmiş sokaklardan...
Birazdan sana az kaldı diyerek bir adım daha atacağım sana doğru,
Bize yanlış.
Bize yanmış kül kalmadı zaten geriye.

Seni düşündüysem bu gece herşeyi unutmuşum demektir!
Seni bile.
Seni bile bile yazıyorum ben.
Satırlarım boş kalmasın diye..
Boş bıraktım kendime sorduğum tüm soruları,
Hepsinin yanıtı sendin,
Adınla başlayan şiirlerde aldım yaşama tutunduğum tüm solukları,
Bunun ispatı yine sendin...
bitmiş şiirlerime yeniden başlayacak kadar unuttum seni,
Artık şiirlerimde seni hatırlatmadığım bu yüzden..
Onu hatırlayan varmı..?
Bak çıt yok..?

biliyorum hayata tutunmam gereken yer burası değil,
bu kalem ve bu kağıt elimden düşmeli bir yerde..
sensizlik... Ne yaman kelime..!
bu şiiri yazarken seni özlemediğimi nerden biliyorsun?
neyi biliyorsun ki bu kadar yoksun..
Bu kadar olmamakla bu şiirde,
bu şiirde batsın yerin dibine!
bu kadar olmamakla hayatımda nasıl var olabilirsin.?
hayatımdayken nasıl olsa sensizlik diye bişey olmayacak
diye diye; hazırladım kendimi bu güne,
bu gün.
tam olarak hangi günün içindeysek,
Bu gün bu hayatın dışındasın sevgilim.
Bu şu demek oluyor:
Sen bir yerlerde varsın, sana kaptırdığım bir yaşam var avuçlarında,
Avuçlarına alıp gittiklerinden sonra,
Ben sensizliği de öldürmüşümdür.
Bu gün
ya öldürmüşümdür bişeyleri,
ya da ben ölmüşümdür, kim bilir..?

ybarskanmay 18.09.18 00:10