Bir cümle kurmak bu kadar kolay olmasaydı keşke..
mesela daha zor söylenebilseydi, özledim demek..
Özledim ne kelime hatta, bir şiir dahi yetmez şimdi anlatmaya..
Anlatmaya kalksam, benimle birlikte ayaklanır yerle gök..
Öyle güçlü haykırmalıyım ben her şeyi..
Gidişinin etkisi büyük çünkü..
En büyük cümleyi kursam da şimdi,
Sen en basitinden gittin..
ve bir başkasına...

Mutluluk dileklerim olmalıydı yanında...
herşeyi biz yaşıyormuşuz gibi, aklımızda hep biz..
Aklımızda hep akılsızlığımız..
Eksiklerimiz...
Aklımızda hep eksik kalan biz..
Biz ulan.. Biz..
Biz Bitmemiş bir şeyiz....

Çok fazla şey bitti..
Acıların hepsinin tadı hala damağımda,
Acılardan acı olarak beğendim ben seni..
Biraz daha acıtman için yalvarmalımıyım şimdi..?
Çok acımış bir yaradan bahsedeyim sana..
Koca bir camdan gittiğin her adımı seyredişim..
her arkana dönüp baktığında bakılmaz bir hal aldım ben..
Kaç kere yıkıldım orda kim bilir...

Şimdiyse soğuk gecelerin birindeyim..
Ağlamış gözlerim, acımış her şeyim..
Papatyalardan son bir yaprak getirmişim sana..
En son nerede kaldığımızı umursamadan "Seviyor" diye çekmen için..
şimdi hangi sebep var ki çekip gitmek için..
Gitme demişmiydim..?

Demiştim hatırlıyorum..

Ve sen yine de gittin..!

Çok fazla gittiğin bir sokağın başında,
Sokak lambasının aydınlatamadığı karanlık bir boşluğun tam içinde..
Öylece, seni beklemiyorum ben..
Seni artık beklemek istemiyorum ben..
Seni beklemek sen bekle dediğinde güzeldi..
Şimdi beklentisiz kurulmuş cümlelerin hiç biri;
Avutmuyor papatyanın son yaprağını..
Rüzgar alıp uçurucak onu, basıcaklar ezip geçiçekler onu da..

Gitmek nasıldır sevgilim..?
Sen gidemedin de..

00:07 11.09.2020
ybarskanmay

Son Papatya Falı