Yazılıyormuş bir şiir daha,
Bir daha ağlayabiliyormuş insan,
Biri daha gidebilirmiş mesela,
Tamamen gelmeden, tamamen gidebilirmiş oysa...

Zaten hayat geçmeye kıyamadığın yolların ezilmesidir bir yerde,
Bir yerde hayat vardır belki de diye
çıktığım bütün yollara serildim, bütün yollarda çiğnediler şiirlerimi,
İnanmamı beklediler biliyormusun?
çoğu zaman yalanladıklarına inanmamı beklediler hemde...
İnanamadım insanlara, inanamadım sana.

Sana bir gül uzattım ben,
Geçtiğim en kırmızı çöllerden bulduğum dikensiz bir gül.
Yapraklarını bile eline batırdın sen,
Batırdın sen güzel olabilicek bir hayatı, her şeyi.
Gitmemeliydin, bitmemeliydin değilde gelmemeliydin sen..

Şimdi çocukların sesini duyuyorum çok uzaklardan,
Oturuyorum evde bir şarkı seçiyorum, dinlediğim şarkının her saniyesini aklımda tutuyorum
Sonra bizi anlatıyor dediğin şarkılarda bile bizden bir eser olmadığını fark ediyorum,
Bizden bir halt olmayacağı gibi.
Bizden çok şey olabilirdi bu hayatta,
mesela bir ağacımız mesela bir evimiz, mesela bir kızımız olabilirdi.
Sadece ihtimaller üzerinde,
Yoksa kağıt üzerinde bizi bir arada bulamazdın.
Kağıt üzerine yazılmış iki isim biz olamazdık,
Resimler çizemezdik mesela,
Güneşi çizemezdik, sonbaharı çizemezdik,
Çünkü sulu boyaydık biz,
Daha başlamadan resme bir damla akardı kağıda,
Rengi göz yaşı...
Ve bir resim çizilmiş olurdu daha en başından,
Mutsuzluğumuz bu kadarmı güzel resmedilirdi.

Şimdi bir bir eksilmek var yer yüzünden,
bu, senin yüzünden.
Bir deniz kıyısında dalgaların öfkesini dinlemek var,
Dinlenmek var bir gece yarısında.
Fenerbahçe’ye sarılıp sadece onun seni mutlu edebileceğine inanmak var yine.
Seni Fenerbahçe gibi sevmiştim oysa, yaşamadan ölesiye...
Şimdi burda olsan mesela yine severdim seni,
Umarım iyisindir,
Umarım hala sevmiyorsundur beni...
Umarım hala sadece son bahar dökülüyordur yapraklar,
Ayrıca
Bakma sana bu kadar merak sardığıma, sana sarılamadığımdan oluyor bunlar...


ybarskanmay 29.12.2015