Kalemi kırılmış şiirler yazıyorum,
Geriye hiçbir iz kalmadı bitirdiğim cümlelerden.
Bir silgiye bile gerek kalmadı,
ben bir iz aradım oysa,
Yinede kıyamamışımdır belki bir satır yazılana diyerek,
Bu odanın tüm köşelerine baktım.
Kırık kalemlerden çokca buldum,
Yarım kalmış şiirler geçti elime.
Birbirine eklesen bile bir şiir olamayacak kadar yarımdılar.
benim gibiydiler işte.
Onlarda bir yerde benim gibi tamamlanmayı bekleyen bir kaç kelime.
eksildiğinin farkında değiller, onlarda benim gibi.
Hep beraber tükeniyoruz sevgilim,
Herşeyimizle, Kelime kelime..

Bakıyorum da,
Sana git/me diye şiirler yazmışım.
birinde git, birinde gitme.
Birinde hadi bit, birinde dur bitme!
Sen hangisini üzerine aldın ki,
O kadar çok geldi işine.
Bu kadar gitmeyi nereden öğrendin sen.
Ben bu kadar gitme demeyi nasıl başardım?

Yine de tutunacak şeyler buldum hayatta,
Hepsini kökünden sökmek istediğini biliyorum.
Bırakabilirim de,
Yazdığım gitmeler geliyor aklıma.
Gitmek istemiyorum,
Gitmeni istemiyordum.
Yine de yazacak birşeyler bırak bana,
Belki dün kırdığım kalemlerden birinin ucu hala açıktır,
Belki ucu bucağı görünmeyen yolların ardında,
bana açılacak bir kapı kalmıştır hala..?

kurduğum hayaller yıktıklarının yanında bir hiç.
Bir hiç bile olsa yanında.
Bir hiç bile olsak yanyana, belki geliriz diye.
Herkesin yanından gittim ben..
Bu şehrin tüm sokaklarına adını söyledim.
Seni hiç görmediler.
Hiç yürümedin hiçbirinde.
Belki yolun düşer de, kaldırırsın yerden düşürdüğün beni diye,
Düştüğüm yerden bile kalkmadım ben.
düştüğüm yer bile kaldıramıyor artık yaptıklarını,
Yapamadıklarının hesabını tutuyorum bende..
veripte tutmadığın sözler geliyor aklıma.
Aklım gelmiyor aklıma..

Yine bir eylül gecesi,
yapraklar hafiften sonbaharı giyinirken.
Ben yine çıplak kaldığım yalnızlığımla.
Seni sevebilmiştim yaşarken, ölürken anımsamayı sevmiyorum ben.
kapat tüm ışıkları.
Yada bırak ışık gördüğün yollar gelsin aklıma.
herşeyi bırak, beni bırakma.
sen burda kal ben gideyim derdim de..
Öyle de sensiz..
Son nefesinde dile gelen,
son nefesine kadar dilsiz yaşamış bir kelime;
dilini ısırarak kopardı içimde.
Artık söyleyecek son bir şey bile kalmadı.
Bir yarısından ayrılmış o kalemin bile söyleyeceği birşey yok artık.
Benimde susmam gerekirdi burada.
Bu şiirin kalemini kırmalıydım burda.
Ama belki son bir git/me ilişir diye dizelerime,
Dizlerimi kırdım döndüm önüme.
Yolunu gözlüyorum pencereden.
Bir gün yağmur yağacak biliyorum.
Bir gün bir akşamüstü,
Yağmur yağacak ve sen geleceksin biliyorum..
Bunu nereden bildiğimi bilmiyorum.
Sanırım tükeniyorum.
Ben gittiğimde. yani bir daha ben olmadığımda
beni özleyeceksin biliyorum...

ybarskanmay 14.09.18 02:10