Oh ! Vakit tatlı ve sâkin, yazın, güneş tepenin arkasına
Gizlenip yarı battığında
Şimdi, zaman zaman hareketsiz, bitkin ağaçlar
Doğan esintiyle heyecanlanıyorlar ;
Gölgenin ılık olduğu saatin ağır uğultusunda,
Çağırmalardan ve gülüşmelerden oluşan tatlı bir bağrışma
Onu izliyor ; bu, insanların işten döndükleri andır,
Katırları ve koyunları çıkardıkları zamandır,
Issız kuyunun yanındaki yalağa gidiyorlar.
Uzaklarda adımların altında, yerin çınladığını hissediyorlar;
Uzakta geç kalmış bir ağustos böceği hâlâ titremekte ;
Orada, tozun altın olduğu büyük yolun üstünde,
Bir araba, sallana sallana gıcırdıyor dönerken dönemeçte ;
Yolun iki kenarındaki, bağda ve zeytinlikte,
Hâlâ günün tozlu beyaz dalları silkeleniyor ;
Ve o sırada her yerde, çevredeki eşiklerde,
Ağır salkımın sarktığı asmanın gölgesinde,
Ardısıra köpeği sıçrayıp havlayan kadın çiftçi,
Görüntüsü iştah açan tabakları masaya yerleştiriyor,
Akşam her taraftan duyulabiliyor
(Zira bu, konulan masanın şu anda beklediği
Soğuk suyun kuyudan çekildiği hoş ve sâkin saatti),
Ve, her taraftan, tekrarlanan yankıda,
Bir esintinin getirdiği, şen çığlıklar arasında,
Zayıf düşmüş şarkıları, kovaların ve çıkrıkların
Yumuşak gıcırtılarını çevrende duyuyorsun.

Jean Aicard (1848-1921)
Çev. Sunar Yazıcıoğlu