en çok babamdan yana çarpardı yüreğim
aklımı annem sarardı
...

Çünkü
Beni en iyi Annem bilirdi
Ve şimdi
garip bir ağlamak doldu içime;
Neden diye sorma/yın…
Bil(m)iyorum !
Biriktirdiklerimi harcıyorum...
...

Fazlaca güzel..

Artık arıttık kentimizdeki benliği
Koşan sulara ellerimizdeki yaşamları astık
Su olduk yol olduk ulaşamadık, uzlaşmadık hayatla
Ben benim diyebilecek kadar yakın kendine
Ben beni tanımıyorum diye başlayan
Mecburi bir yaş anıtının
Akıntısıyım diyecek kadarda benimsen dirildi yaşam
Biçimlendirildik çoğu zaman çimlerimiz uzadı aksadık
Kekeledik hayatı dil kuralları kamçıyla sırtımızda cebelleşirken
Şirk yandaşı değil ulvi nihayetlerin toprak kokusuyla kavrulduk
İşlenen var olma güdüsü, niye varsın suçlaması kadarda hayvan ölüsü yaşantı savruldu Gözlerimizde ki bu fer kaybı, şarabi zikirler öldürürdü vakit kızıla çaldığında
Kişneyen insan kalıbıyla beraber ben benim diyememe ayıbı kaldı uzlaşamadığımız hayatta

Sürçü lisan eylediysem ey insan af etme
İçimde birikenin insan kalan yanıma damıtılanıdır isyan
Şuurumun şurubu ekşi, kifayetsiz kitapların kalıntısıyım
Sen yaşa beni bentlerime sarıl
Akıntıma set örme bırak ta aksın ellerimdeki günahlar
Bir Pazar asılır günahlar yığmalı yığıntı yağmura
Pas ertesi iş başına çıkar aklanamayan tavrım
eywallah