ismin gelince dilimin ucuna,
kalbime bir sevinç, elime ,ayağıma tatlı bir telaş takılırdı
henüz ortada sen yokken
ismini anarken bile lakin sınırlıydı kelimeler
sen susunca
yağmur kuşları lal kesilirdi…





dalga dalga gelirdi özlemler saf saf dizilirdi
sükunetin şelalesinden dökülürdün sıra sıra,
sen yokken tüm şehrahlar bir esinti bir ışık seliyle dolardı
yapraklar titreyince hayalime yansıyan gölgende titrerdi
rüzgar olup bulutların üstünden geçerdin
sarı saçların göğsümün üzerine yuvarlanırdı









sen benim gökler ile yer kadar olan yerimdin
dalları birbirine sarmaşan ağaçlar kadar uzaktın benden
yüklü dalları bükülmüş kiraz mevsimi türkümdün
çiçeklerle bezenmiş boy aynamdaki buğumdun
salkım salkım üzümüm
masamda ki demli çayımdın




sen ki herkesten çok bana yakın
her halime haldaş, her sırrıma sırdaşdın
ilk kez sana söylemiştim duygularımı
kimi isyankardı kimi uysal
kimi bozguncuydu kimi derbeder




kaç fırtına patlamıştı geceleri
her şey iç içeydi ,dağınıktı, düzensizdi ,sensizdi
hiçbir şey sen kadar masum değildi
bir havva bir adem gibi
bir cennet bir de cehennem gibiydik ikimiz


*


redfer