Gözlerinden aldığım enerjiyle yaşadım.
Tam on yıldır senin için herkesle savaştım.
Ailemi dostlarımı geriye aldım ama,
Sen gittin ve gelmedin, şimdi artık yalnızım.
Kadehler de boşaldı. Şerefine içerdim.
O da kalmadı sende, yüzün öyle güler mi ?
Doğma büyüme dertliyim, yüzüm aydınlanmadı.
Karanlığa alıştım, gündüz bana bakmadı.
Hayat boş bir kumarmış, kaybettim ben herşeyi.
Acıması olmadı aldı elimden seni.
Suçlu yine sen değil bana göre hayattı.
Yine kalbim beni bir kere daha yanılttı.
Bir dokunsan ağlarım, öyle dolu bu içim.
Gerçi bana müstehak ben yanlışı seçmişim.
Kapalı bir kutuyum, kilidi sende kaldı.
Ömrüm, sonunda ölümle süslenen masaldı.
Kaybolan hislerimi geri getirmek zor mu ?
Bir çıkmaza girmişim bilinmeyen bir yoldu.
Umrunda değildim belki hiçbir zaman ama,
Ömrüm senin yoluna kurban diye koyuldu.
Kanlar akar gözümden yaşlar tükendi artık.
Uykularım yok oldu rüyalarla karışık.
Hayaller görüyorum içinde sen de varsın.
Sana verdiğim ömrün üstü de sende kalsın.
Şimdi gelsen ne yazar, kızgınken sana artık.
Kurumuş bir derede yüzmek kadar salaklık.
Azrail bile geldi sen gelmedin harbiden.
Kalbimin katilisin mahrum kaldım sevgiden.
Sonu gelmiş oyunun kaybedeni ben oldum
Sen başkasına bakarken ben sana vuruldum.
Vurulan kaybedermiş ben de kaybettim işte.
Son kalan umudumu bıraktım bu şiire.


Erdem SÖNMEZ