Platonik sevmeli her insan, Masumca, çekinerek,
Konuşurken dili tutulurcasına.
Sevmek çok kolay değildir seven için.
Çok seversin dokunamazsın.
Kıskanırsın belli etmezsin.
Her daim yanında olup koruyamazsin.
Aklın hep ondadır ama konuşamazsın.
Kendi kendine yanarsın.
Tutuşup alev olur yüreğin. Ağlamak gelir içinden ağlayamazsin. Gülmek gelir gülemezsin.
Hatta o öyle biridir ki senin müzik listeni baştan aşağıya değiştirir.
Müzikler içindeki yarayı daha da deşer.
Her daim aklına düşer.
Çırpınırsın. Söyleyemezsin kimseye.
Seviyorum ulan dersin ne var bunda.
Ama çıkıp diyemezsin karşısına.
Bazen takip etmeye kalkarsın
Vicdanın çeker geriye seni.
Öyle vakitsiz gelir ki yüreğine,
Bazen isyan bile edersin.
Soğumak istersin ama her geçen gün közlenir karnındaki o tarifsiz yara.
Onu görünce çözülür ayağındaki bağlar.
Adını nedensizce yazarsın her yere.
Akrostişler, şiirler yazarsın.
Gelecek planları yaparsın.
Hatta sorarsın kendine ulan benden baba olur mu diye.
İçtiğin sigaralardan haberin olmaz.
Uyumadan önce şiir yazarsin.
Yanakların pembe pembe olur.
Uyku zaten kaçmış gitmiş.
Hayaller, resimler gelir gözünün önüne.
Onun gözleri , onun siması.
Aman Allah’ım aşk bu muymuş dersin.
Hem çok güzel hem çok kötü.
Ama onun haberi yok ki hiçbir şeyden.
Platonik aşk derlermiş ismine.
El olup gidene kadar beklersin.
Cesaretin ve gururun önünde set olmuş.
Onları aşıp gidemezsin.
Ve bir gün o uçup gider. Sen, Sadece Ağlarsın.

Erdem SÖNMEZ