Bahanelerinle beraber yalancı bakışlarını da aldın gittin.
Sonra delirdim, bu sen değilsin dedin. Seni kırmadım sustum gittim.
Turuncu gökyüzü güneşi saklar. Karanlık bulutlar ise yağmuru.
Ben de seni o şişede sakladım. Sanma ki yok yere beni terkettin.

Beyaz tenin, güneşte ela olan gözlerine ev sahibi gibi.
Milyon da bir görülen o muhteşem gen dizilimi
Seni bana bağladı, anam ağladı sanki her hücresi benimdi.
Bir gün 1 okunmayan mesaj, hoscakal da ki telaş, Biten yalan aşkın senin...

Dualarda ki sen duvarımda ki sen gülüyorsun sadece hep gülsen.
Ne kadar özledim ürkek sesinde ki aşkım lafını bir bilsen.
Bakma sen bana ben hep ağlarım, bilirsin sana söyleyecek lafım olmaz.
Vicdanını sıkma sakın ben zaten safım. Hiç önemi kalmaz.

Her şeyi yuttum, birazcık unuttum derken birden gördüm seni.
Yalniz değildin. Elinden tuttuğun çocuk vardı uzun Avarel gibi.
Sarıldın ona. Kokunu aldı. Gözlerimin önünde sadece izledim.
Sonra döndün yavaşça gittin. İnan Bana onu bile özledim.

Şimdi sadece uzaktan görüyorum 33 - 34 hattını.
Korkuyorum denk geldiğinde belki içinden sen cikarsin.
Kalbin bunca anıyı, bu adamı tek bir Avarel’ e sattı mı ?
Artık seni yazmayı bıraktım. Bu saatten sonra solunda ki melek yazsın...

Erdem SÖNMEZ