askerlerimi ve adamlarımı geride bırakarak cihangir olmadığımı kanıtlıyorum. işgal bitti
direnişçiler sakallarını hakettiler
heykellerimin yerini
enerjisini yitirmiş ve nerden başlayacağını bilemeyen özgürlükler
ya da istibdat
ya da seçim afişleri alabilir

kovanlarımı toprağa gömüyorum
ermişliğin sınırlarına bu kadar yaklaşmışken,
içimde yeniden nükleer savaşlar kapsüllerinin kirecini söken vahşetle
zorbalığın terminaline taşınmak istemiyorum. cennet ve cehennem arasındaki koridorda volta atabilirim

gayrı meşru çocuklarım sarabilir boşlukları dağılabilirler benden intikam almak için.
babasızlığın acısını çıkartabilirler
gerillaya dönüştüğünden beri nizam-ı cedit’im,
öyle büyük meteorlar düştü ki steplerime,
doldurulamaz kraterleriyle nesli tükenmiş bir belleğin buzul çağının örseleyemediği mağaralarına iltica ediyoruz beraberce.
duvarlara gerçek öykülerimizi kırmızılarız siyahın yetmediği yerde,
geyik ve mızrak figürleriyle.

çökmüş bir ekonomi ve korkunç integralik iniş-çıkış grafiklerimizle
birbirimizin topraklarından çekiliyoruz.

ve geçmiş koskoca bir kurgana dönüşüyor