gün sonunda bitmeyip pes ettiren kavisler bunlar
Duygunun orta yerinde aklın sızdırdığı bozuk oyunlar
Yarım yamalak öğrenilmiş zanaatin asaletiyle
Ne güzel bir kusur demeti
Zamanda bir o yana bir bu yana çarpan
Kendin olamamak sanırsın sen bile
İçten bir şekilde kabul edersin
Bitmeyen yazlar kadar uzak bir akrabadır oysa
Konukluk denilebilir
Orakla işlenmiş arpaların ölüme desteğine cinayet de denilebilir
Sarıya obsesyon demirleri atmış hapsi öpebilirim
Acı tekil bir metaldir,tartışılmaz

Göstergelerin ölümüne güneşte solan tişörtlerini sunar
Kanıt, sesi tercih etmediği zamanlar
Eskiyen nesnelerin ağıdına dudak bile bükülmez
Doku böylece kaybolur kavuşmaların kapandığı boşluk doldurmacadan

Kendi kendine çizgisel olmayan bir mıh kurgulayabilirsin
Yaparsın, edersin, sonsuza dek ona bakabilirsin
Bakışlarından birine de belki yeni denilebilir
Ya da hiç demezsin