Düşünebildiğim tek şeydi
Cuma Ya da pasifik arafı’nı yalnız başıma okuyabilmek
Mevsimlik bir göç işçisi gibiydi zihnim
Hiçbir zaman emin değilim
Nerde, nasıl bitti

Öyle uzun bir çarşı adımlar gibi
Dolanır dururum kendi içimde
Neyi görsem ihtiyacım var sanırım

Bi sahaf namuslu mu olmalı?
Mekaniğe merak salan aklımı karanlığın emdiği onca tayf sardığında
Görünmez hermalar dikili benle yaşam arasında


Uzaklarda bir yerde şiir ölüyor şiirsel olmayan bir biçimle

Sahafın mekaniğe olabilecek ilgisi
Onun acı sınıflandırmasından arınmazsa
Kendine attığı kazığın uzayda ona sonsuz sayılabilecek ölçüleri vardır
Başım ve omuzlarım ağrıdığında duygulanıyorum
Ama ölüp gidenleri anımsayamıyorum çoğu zaman

Çöle zamanın başlarında düşen yabancı bir meteor sanki bu merkezde unutulan
Ne eşi var ne de benzeri

Benim aklımda ulu doğanlar var soyut yuvalarıyla
Kumrulara ve dışardaki yaşama komşu
Orda, her şeyin tam ortasında duruyorlar