Yaka paça dışarı atılmış bir metropol kişiliğim var benim.
işgal edilmiş göğsümdeki menekşe bahçesi.
yine kahrolsun bir şeyler
kahrolsun tellere takılan uçurtmalar,
ve nükleer bütün antlaşmalar.
içinde ortadoğu geçen şiirlerde yazılmalı,
yoksa şiire inanmaz kalbi paramparça olanlar.

oysa,
"seni sevmekte bir intihar saldırısıdır"


eskitme bir mobilyanın üzerinde duran vesikalıktan daha eski bir hüzünle ağlıyorum.
yollarda intihar eden bir kavme dahil ettim kendimi.
sonra,
içimde çok yüksek bir yerden,
oyuncak bebeğinin kolları kopmuş  bir kız çocuğu atlıyor.
bütün tamlamalar kaçıyor şiirimden
sen bana yüklendikçe üstüme devriliyor bütün devrik cümleler.
ve enkazımda hep bir parça eksik
o da sen.


"yüzün bir anne olsaydı bana"
ben bütün aralıklardan gelirdim sana...



Rüyanın en kanlı yerinde bir mahsene sımsıkı kapatıyorum gözlerimi.
ruhumu üşütmeden, belki bu tufanda ölmeden çıkıp gelebilirsem
daha keşfedilmemiş bütün elementlere senin adını verip,
kalbimin borsasında değer bulursan
belki daha süslü olabilir felaket senaryoları.


"cennetin giriş kapısına adını yazmalı"



piyanist.