Aslımı yontuyorum şiirden.
Kalın cüppemde müphem bir tedirginlik
Hâsıl olan ve iri bir tebessüm
Yerleşik ta içinde
Gözbebeklerimin,
İris benzeri bir hazan
Hazandan yana mıdır yoksa
Bunca
Derdim tasam?

Örtündüğüm kadarım,
İlkimde sonumla yanarım.
Yandığım kadarım aslında
Eremediğim yarında garip bir mizansen
Yalın ayak sevdalarımın
Şeceresine vakıf her beyan ve
Her beyitte
Yarım yamalak mutluluk,
Sonramı deşip
Öncemi kurguladığım kadar
Endamlı bir ikilem
Belki de meziyet bildiğim hüznüm
Armağanım sahibine teslim
Yine Tanrıdan.

Gövdemde üç beş delik:
Ne zaman vuruldumsa.
Yüreğimde kozalak misali bir karambol
Sonrası olmayan bir hikâye
Kadar sıradan.
Kuruduğum kadar da tutunduğum dalımda
Yeşermeyi niyaz edip
Yerdikleri gönül bağımda:
Katık yaptığım hangi duyguysa
Gecenin zifirine yenik
Sorup da cevabını ertelediğim
Hangi bilmece ise
Yine Allah katında
Bencileyin bir zikir.

Gölgemi uyuttum da geldim şiirin yanına,
Şiir dediğime da bakmayın hani:
Bir söyleyip ve yeniden söylediğim
Kendimi kendime sunduğum
Bir hale
Yine içimin ekini her bir kelime
Atıp da kendimi zindanlara
Kendi kurallarıma tabi
Küçük bir cumhuriyet.

İçimin ahkâmlarında
Benlik değil de derdim;
Sevginin bitimsiz makamlarında
Sona ermeyi dilediğim.