2
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
1534
Okunma
ey azize’m
neden hep acı diye sorma
ben sana çiçekli böcekli şiir de yazarım
lakin vicdanım el vermez
vicdan ki içine ağlar
herkes kahkahayla gülerken
ılık baharlarda yaşanan aşkı bende bilirim
fısıldarken kulağıma rüzgar
yokluğun yanaklarımı okşarken
kıvranırken kimsesiz bu bedenim
pazarlanırken ben kabirlerde
yeşersin diye umut
her gün bin cemre düşüyor kalbime
binlerce doğum sancısı içimde
binlerce kez uyanıyorum çocuk ağlamalarıyla
ve her defasında,
aklımın zifiriliğine gömülüyorum
işte azize’m
yokluğunda nefessiz
mezarda kefensiz
anlık çırpınışlarındayım toprağın
bir ben yara alıyorum
her darbesinde hayatın
ölümcül çaresizliklerin son durağındayım sanki
şiir yazmayı erteledim
belki başka bir bahara
belki de başka bir hayata...
07 Mart 2018
5.0
100% (3)
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz