Azize’m!
tarifsizdir seni özlemek
belki seni özlemek
gülüşünü bırakacak yer aramaktır
bulduğunda da baş köşeye oturtmak
sonra karşında el-pençe divan durmaktır

seni özlemenin tarifi;
seher rüzgarıyla sana hislerini göndermek,
hayaline el sallamaktır..
bir hiçlik arenasında,
uğruna ölümüne vuruşmaktır.
her tükenişimde senle hayat bulmak,
ilk bakışmanın heyecanında kaybolmaktır

sanırım seni özlemek
kaybolmuş oyuncağını bulmuş,
bir çocuk edasıyla sevinmektir
sınır devriyesini atlatan kaçakçı olmak
ve sonra tütünden derin bir nefes çekip,
ufuklara ağır bir bakış fırlatmaktır.

sahi,tarifsiz mi seni özlemek?
mesafelerin hükümsüzlüğünü konuştuk ya
ayrı geçen zamanı yok saymamıza ne demeli
özlemin hep yangına mı dönüşür?
bu mu özlemin tarifi?
yok,yok seni özlemenin tarifi
bir gün kavuşabilmenin hasreti,
ya da bir devrimcinin,
özgürlüğe olan ütopyasıdır
Azize’m,
seni özlemek, derinden bir ah çekmektir
belki hiçbiri
belki de ölümü ertelemektir...

06.Temmuz 2017