beni yalnız bırakıp gitme demiştim
beni yalnız bırakma
bu huzursuz kentte
bu halden anlamayan şehirde
yine ruhum sığmıyor bedenime
parmak uçlarım sen kokuyor
damla damla kan damlıyor
yüreğimden

yasaklı dilimde
yarım kalmış bir ağıt gibisin
sen giderken yaktığım
tam unuttum seni derken,
ansızın bir türkü çalıyor
tekrar gözümün önünde canlanıyorsun
unutamadığımı o vakit anlıyorum

şimdi bir şehrin tam ortasında
adını sayıklıyorum
belirli belirsiz kelimeler dökülüyor dudaklarımdan
bir tanrıçanın son sözleri gibi
bahar değil
senle iner yüreğime cemreler
kırık dökük bir umuda sarılıyorum
nafile o da elimden dökülüyor

her bahar bin umut yeşerir içimde
serin bir rüzgar yalar yüzümü
uçurumlara adını bağırıyorum
işte o an
yalnızlığıma hançer saplanır
kalbim acır
yeniden yıkılırım
sessizce
sensiz
kimse görmeden

18 Mayıs 2025