kıyı kenar/ın maviye çalan lekesi
gecelere uzanan bahçe
ki,dal uçlarını onaran ıslak rüyalar
avucumda aydınlık masalla odalar dolusu
kalbime dökülen
alnımızdan öpen suskun zulaların
meyvesini paylaşmak
düşe giren bir Elmayı terapiye salmak
boşluğun beyazında her şey
daha iyi olsun
diye...







ne garip yalnızlık
hala ayak sesim merdivenlerde
gölgem ve ben arasındaki
bakışın yolunda
ah bitmiyor çiçeklerin uykusu
uzun türküde








sabahın aynasına giren kınalı tavşan
ve sürgün gözlerinde açan ikindi saatleri
sonsuz akım çığlığı
gülünce canımın içi
anlatabilmek çocuklara
saçlarına güller takabilmek
ve bağırabilmek dipsiz kuyulara
avuçlarımdaki yıldızlara





üşüyorum






yokluğun
kalabalık yangınında
kime dokunsam
uslanmak bilmeyen yeryüzü
kül kedisi yorgunluğunda kalbim
sahi
kaç baharlar geçti dünyadan
bir ben uyumuyorum
bir de cehennem
aklımdan geçenleri okudukça içim
bırak yıkansın gökyüzü
gözyaşlarım
lacivert ışıklarca









kızarmış dağlardan su içen
ne güzel bir ayıbım
ayarlı saatlere sakladım ay ışığımı
herkestenuzakta ölürsem
bul beni
bir at bacaklarını kırarsa
bul beni

boğsa da zamanlar
çıplak omuzlarımda ürperirim
tenhanın en ucunda
kendimde
bul beni
kendim.