uçaklar gökyüzünü kesecek
eskimiş mavilerden şımarık kırmızıya...
suyun demirden yüzünü öpecek martılar...
bir gündüzün aydınlanmasından dünyaya,
toprağı yırtıp yükselecek hayat
kocaman kayaları yerinden oynatarak...

sokağı yürüyüp bitiren ayaklar,
kapıları açan eller,
bütün o büyülü şeyler, hep bakmadığımız yerlerdeler...
böğürtlen mevsimi kalınlığında yumuşacık dikenler
ve günahsız çocukların çağırdığı anneler
öyleyse çaresiz gelecekler!

çaresiz gelecekler, ve uzunlamasına bir günü
biraz birkaç parçaya bölerken
isimleri büyütüp, hani yaşamak diyorsunuz adına!
mutluluğu ve hüznü ölülerden sorarken...
bir duruştan diğerine akan kan
kanın iyi hesab edilmiş mezar başları
ıssız tepelere çukurlar açan yalnızlığınız,
üç adım aşağı beş adım yukarı
ve mezar başlarının çaresiz manolyaları

çocuklara iyi gelen şöyle birkaç asır sonralarda
renklerin ve sınırların birbirine karıştığı...
o vakit ne aşk gerçekleşecek
ne hayat, ne ölümü kımıldayan şeylerin
ne de şiddetli manolyaların açtığı çiçek...