" Yokluğu içini çok acıtıyor mu ?" diye sordu bir dostum;
Gözlerin çakıldı gözlerime,
yüreğim göğüs kafesine sığmadı,
onca ayrılığın acısı bir kelimeye sığdı da ,
bir "evet" diyemedim.

“ Çok mu özledin ? “ dedi ;
Görüşebileceğimiz zamanları
duvarlara çentik atan mahkumlar gibi beklediğim aklıma geldi,
yutkundum ,gözlerimin içi acıdı,
elim ayağım boşaldı,
yer ayaklarımın altından kaydı,
denizler aktı ıslak kirpiklerimden,
dudaklarımı dişlerimin arasında ezdim de
“hayata tutunamayışımdır” diyemedim.

“ Hasret bu kadar mı zor “ dedi ;
Yüzünü yüzümde unutup uyuduğum,
her günü ayrı bir özlemle beklediğim düştü aklıma,
hırpalanmış ömrümün ,
saçımdaki beyazın,
yüzümdeki kırışıklığın,
içimdeki yaranın,
“ölümü bekleyişimin sebebidir” diyemedim.

“Bir sevda insanı bu kadar mı yıkar ?” dedi ;
Uzak yolların sonunda olan sesinin içimi acıttığını,
suskunluğunun beni vurduğunu,
sessizce boşalan gözyaşlarımda unutulduğumu biriktirdiğimi ,
ayrılığın ardından çalınan her şarkıda
umutsuzluğumu gördüğüm aklıma geldi,
“bana ait olmayan bir seslenişi sahiplendim” diyemedim.

“O seni sevdi mi ?” dedi ;
Yüreğimi yasa layık görüp
damarlarımdaki kanı pıhtılaştırdığın
aklıma geldi.
Dumanı üzerine çöreklenmiş bir yağmur gecesi gibi
sonunu göremediğimi,
tutsağında tutuklu kaldığım sevdanı lime lime içime aldığımı,
mil çekip gözlerime,
ellerimin arasından yitip giden mutluluğa
ağıtlar yaktırdığını diyemedim.

“Gelir mi ?” dedi ;
Bütün kırgınlığımı rafa kaldırdığım,
sevgimi avuçlarımın arasına alıp
hayaline sığındığım aklıma geldi,
gülüşlerimi istenmeyen dudaklarıma yerleştirdim,
bir şey diyemedim….