Merhaba,

O kadar övgülü sözler kurmuşsunuz ki, keşke yakışabilsem onlara!

Şiirlerinizi, yazılarınızı okuyunca; içtenliğinize sevinmemek olanaksız. Sizin çapınızda üst-düzey, yüksek beğenili bir arkadaşın yorumları, benim için başka bir değer taşıyor, bilesiniz. Estetik yargıları güdük kalmış kalabalıkların sınırsız alkışlarıyla sarhoş olmaktansa, donanımlı ve görgülü bir-iki kişinin hakikatli değerlendirmeleriyle buluşmanın tadına doyum olmuyor. Şiir ve yazı, bizim bile-isteye seçtiğimiz yalnızlığımız çünkü.

Bundan böyle, kusurlarımı/eksiklerimi belirleyeceğiniz yorumlarınıza da hazırım. Ayrıca vurgulayayım.

Teşekkür ederim. Eksik olmayın.

Düzenleme:26.09.2017 14:11:39

Sayın Mustafa Yılmaz,
Sağolun, teşekkür ederim.

Sayın Gülünay,

Bu bağlamda bir soruyu, bana daha önce başka bir değerli arkadaş da sormuştu. Kendisini kısaca cevaplamıştım. Görmemişsiniz demek. Öyleyse, sizi, dilimin döndüğünce, daha ayrıntılı cevaplamaya çalışayım.

Edebiyat Defteri’ne koyduğum şiir (ve deneme-eleştiri yazılarım) çalışmalarım, uzun yıllardır dergilerde/seçkilerde/kitabımda yayımlananların toplamı. Bunu şundan ötürü diyorum: Her gün oturup beş şiir yazarak, onları sitenin sayfalarına yapıştırmıyorum. Koştura-coştura, şiircilik-şaircilik oynamıyorum. Yerine yakışmayan bir sözcük olduğunda, bir şiiri/yazıyı günlerce, aylarca bekleten biri olarak, başka türlüsünü yapamazdım ki.

Dikkat edilirse, şiir çalışmalarım, tematik (izleksel) olarak, birbirleriyle kimileyin örtüşen, örtüşmese bile kesişen ya da tam tersi karşıtlaşan özellikler içeriyor. Öyle olunca da, ister-istemez, belli kümeleşmelere gitmek kaçınılmaz oluyor. Aralarında bağlar/örgülenmeler var çünkü. Bu da, doğal ki, şiirlerin akışı gereği, matematiksel/geometrik bir mantıkla (buna şiirin mîmârîsi de diyebiliriz) hareket etmemi getiriyor. Sonuçta da her şiir, hem salt kendisi olarak, hem de öteki şiirlerle birlikte anlamsallaşıyor. Semantiğini ve sentaksını ancak böyle tamamlayabiliyor. Dolayısıyla, geldiğim kavşak, beni bir dizge kurgulamaya yöneltiyor.

Yoksa, “gelişigüzel her beş şiirden öbekler kurayım da, kim ne anlarsa anlasın” demiyorum. Öylesi çarpık düşünseydim, ben de çoğunlukların yaptığı gibi, önüme gelen her çiziktirmeye, güyâ yorumlarmış gibi görünerek “aman ne şâhane döktürmüşsün, canım-cicim benim, devam et, öpüyorum seni, saygılarımla sevgilerimle” der, karşılığında kendi şiirlerimi de alkışlatırdım bol bol. “Et koydum tencereye/Yâr geldi pencereye” ya da “yapraklar sarardı/kalbim karardı/ona bir baktım/dudaklarım morardı” diyenlerin kasıla kasıla şair geçindiği bir coğrafyada, şiirin yalnızca şiir olarak algılanmasından çok, şiirin felsefesi (ontolojisi,metafiziği) üstüne düşünebilen bir-iki kişicikle de olsa, buluşabilsek, yollarımız kesişebilse keşke! Fazlasında gözümüz yok, hiç olmadı. İyiliğin/güzelliğin o kadarcığından da bahtiyarlık türetebiliriz.

Bilmem anlatabildim mi?

Bu konularda sayfalarca yazılabilir aslında ya, burada kalsın.

Dediklerime katılırsınız, katılmazsınız. Sizin seçeneğinize bir şey diyemem. Ama benim yaklaşımlarım da bunlar işte. Kırık-dökükseler de kendimcedir. Elden ne gelir?

Yerliyerinde sorunuz, bana merâmımı bir nebze olsun anlatma olanağı verdi. Teşekkür ederim.