Çok ağır konuşmayı ben de bilirim amma
Nefsime çok zor gelir kimseye bir şey demem.
Bir gün yalan da olsa belki gülerim amma
Ağlayanları görüp asla bayram edemem.


Yüceltemem kendimi, eli hakir görerek
İnsanlık değerleri yitmişse alçalamam.
Her yere otağ kurmam, mazlumları sürerek
Korkarım Yaradan’dan haklarını çalamam.


Vallahi hazmedemem; fukara inliyorken
Duymaz sağır yürekler dönmüşler sanki taşa.
Zengin kâşanesinde, neva’dan dinliyorken
Bir çare sun dedik mi, hırsını vurur kaşa.


Analar ah analar kanlı yaşlar dökerken
Yanarım için için ruhum acı içinde
Kasvetli karanlıklar üstümüze çökerken
Arasam da bulamam mutluluğu Maçin’de


Körpecik fidanları toprak bir bir alırken
Ağıt yakıp ağlarım matem içinde yuvam
Umudumu yitirdim bütün bunlar olurken
Bekledim yıllar yılı hallolmadı bu davam


Arakanda çocuklar açlıktan kırılırken
Bana ne bundan deyip yan gelip de yatamam
Ortadoğu’da şeytan sofrası kurulurken
Müslüman kardeşimi cehenneme atamam


Düzen asla değişmez güçsüzleri ezerek
Savaşlarla beslenir şeytanın elçileri
Gelecek korkusunu ta yürekten sezerek
Korusun çocukları barışın bekçileri


NİLÜFER SARP__


Şiiri güne taşıyan Kurulumuza, sayfama gelerek şiirimi okuyan bütün dost ve saygıdeğer şairlerime teşekkür ediyorum..