Mevsim yaz
Aylardan mayısı gösteriyordu takvim yaprakları
Eylül’dü adı
Son baharlara değil
Karasabanlara, karakışlara karıştı bahtı.

Belki bez bebeğini alıp kolunun altına
Uyuturken masal anlatır, ninni söylerdi.

Belki pamuk şekerinde ebemkuşaklarını ısırıyordu
Kötülük bilmeyen düşlere asılıydı yüreği.
Belki rüzgârda dağılan ipek saçlarını
Tel toklarla toplama telaşındaydı.

Belki kaldırımda seğirtirken bir şarkı vardı dilinde
Ya da ana sınıfında öğrendiği tekerleme.

Melekti ya da
Cisme bürünmüş hali.
Gözleri ne renkti bilmem
Saçları ne renkti bilmem
Çocuktu ,
Yakılması gereken içgüdülerin kurbanıydı.

Masumdu,
Azgın iştahların kör ettiği gözlere değdi gözleri.

Ana baba kuzusuydu.
Melek bedenine irinden nasırlaşan eller dokundu.

Yetmez mi?

Sokaklar, caddeler, parklar, mini oyun alanları
Çocuk sesleri kadar saklar içinde canavarları.
Engerek dişleri,
Timsah çenesi,
Aslan pençesi,
Sırtlan salyası,
Yavrusunu yemekten kaçan kobradan kötü mü insan mayası?

Ey insanlığın kıyameti
Lut kavmi,
Samud halkı
Pompei laneti,
Varlığını sürüyor
Eylül’ün solan gamzesinde.
Toprağın ağırına giden sinesinde


SİNAN YILMAZ