SUSTUR BENİ
Ey ömrümü verdiğim yitik zaman;
En uzak yerden gel durdur beni.
En içten gelen sesimi sustur.
Zamanın yolcusuyum bu yolda...
Durmadan acılar sızıyor içime.
Hüzün yüklü bulutlar yağıyor üzerime.
Ayrılık kusuyor yollar hasretime.
Örümcek tutuyor duvarlar saatsiz odamda..
Dikiş tutmayan yerden yırtılıyor yüreğim.
İhanet çölünde susuz göl gibiyim...
Solgun çiçekler kuruyor zamanın toprağında,
Durmadan kan kaybediyor,
Can çekişiyor.
Toprağım ölüyor...
Ey kalbimi verdiğim sevgili;
Ey sebebi varlığım yokluğunda.
Bir bahar havasında uçarken papatyalarla kelebekler,
Ağaçların kökleri güneşle filizlenirken,
Rüzgar kuşlardan uçurtmasını sallarken,
Sevgiyle örülmüş saçlarıma tak ellerini.
Zamanın sonsuzluğuna kilitle,
Mühürle kalbimi...
Korkulu düşlerime çiğ düşmeden,
Sevinçlerim kalsın zamanın ötesinde.
Zamanım gün be gün erirken ateşinle
Hayatım toz pembe çiçek açarken,
Kör bir bıçak gibi sırtıma saplanan,
Arkamdan kalleşçe vuran, öcün mü bu zaman...
Konuşma artık bir şey söyleme, sus;
Sesini duymak istemiyorum.
Varsın sessiz kalmış dudaklar kapatsın dilini.
Haykırdığım sevdam sustur beni.
Susuşum kendime olsun...
Dünyadan gidişim, göçüm olsun.
İsyanım zamansız olsun.
Ölümsüz sevdalara gömün beni...
Figen ANAR /16.06.2017