Her tarafta sela sesi, inletiyor bayır bucağı,
Yine ateş düştü bak, ölen garip, yıkıldı ocağı.
İlla gelecektir insan, şüphe yok, musalla taşına,
Üzülür eşi dostu, gözünde yaş...Vah ! Vahlar başına.

Sanki bir ilk duraktır, saf tutmuş, üzgündür arkadaşı,
Yolcu eyler bir bir öleni, uğurlar musalla taşı.
Mezarı kazılmıştır, tahtalar hazır, bekler yerinde,
İnsanlar ağlaşır durur hep, ölen, amelin derdinde.

Bir kez öldün mü, kıyametin kopar, dönülmez geriye,
Giden gelmez olur, çizgidir o alem, gelmez beriye.
Neylersin ki, başımıza gelecek, kaçınılmaz ölüm,
Put eyler dünyayı insan, yapar zulüm üstüne zulüm.

Başlar sorgu sualler, toprağın altı bil ki mahkeme,
Artık yardım nedir ki ? Yoktur sorgucuda muhakeme.
Ölen öldü, artık amel ile baş başa kalır kendi.
Yaptığı iyilik, ya da kötülük, olur onun derdi.

Şimdi derim, kırmamak gerekir, kalp Allah’ ın evidir,
Cennet istiyor isen, dünyada iyilik bilmelidir.
İrfan nedir ki, nasihat verir, ölümlü garip bir kul,
Bak viran oldu ocaklar, kimi yetim, öksüz, kimi dul.

İrfan Yıldırım Çevik